Yürek Yangını

Ey dost bilir misin, ben kimim?
Yüreğini açarsan bana anlatayım halimi sana
Zira yürekteki yangını, ancak yüreği olanlar anlar…

Güzel günlerimiz vardı bizim
Ülkemizde mutlu, huzurluyduk.
Ailelerimizin akrabalarımızın yanlarındaydık…
Allah için koşturmaktı derdimiz
Öğrencilerimiz vardı, arkadaşlarımız vardı tertemiz…

Bir gün hiç ummadığımız bir fırtına vurdu yüreklerimizi…
Bir gecede herkes işinden, evinden, ailesinden oldu…
Meğer Anadolu’nun evlatlarını istemeyenler varmış…
Darbe dediler adına, darbeleri acımasızca indirdiler Anadolu’nun evlatlarına…

Öyle bir fitnenin içine düştük ki ey dost!
Olanları rüyada görsek inanmazdık. Ama dediklerimiz bir bir oldu…
Atılan suçları; “suç mu değil mi” diye sorgulanmadı insanlar, vurdular mührü!
Acımadılar bu evlatlara, bu masumlara…
İste burada vicdanları öldü!
Vicdanları diyorum ey dost vicdanları..

Öyle acı ki, sevdiğin insanların vicdanlarının ölümüne şahit olmak…
Bir kere vicdan ölmeye görsün!
Ne zindanda suçsuz yere yatanlara
Ne içerdeki bebeklere acıdılar
Ne işsiz kalanlara
Ne Meriç’ten geçmeye çalışanlara
Ne Ege’nin sularına kapılanlara acıdılar!
Onlar acımadılar ey  dost…

Benim yüreğim yanıyor bu olanlara
Zira bu dünya geçici, kabir kapısı bizi bekliyor
Yüreğim haykırıyor yapmayın ahiret var diyor…
Ama duyan yok, gören yok, anlayan yok…

Benim geldiğim diyarlarda da huzur vardı bir zamanlar…
Ama artık kalmadı. Zulmedenler veya  zulmü görmeyenler yok ettiler bu huzuru.
Taşlar çatladı,  ama pas tutan vicdanlar uyanmadı. Öldürdüler insanlığı…

Bana da yollara düşmek kaldı ey dost
Yüreğimde, içerdeki kardeşlerimin sızısı
Hayallerimde, gelecek güzel günlerin ümidi…
Kardeşliğin güftesini yazan kardeşlerimle

Güzel türküler söylemenin hayalleri
İnsanları ayırmaksızın kol kola
Gönül köprülerinin kurulacağı
Zulümlerin son bulacağı günlerin hayali…

Şimdi anladın mı ey dost, ben kimim ve neden geldim bu diyarlara
Kardeşlik için, evrensel huzur için
Elimi uzatıyorum  sana
Yüreğinde yer var mı ban